Memento scribere
Na het schrijven van een roman mag je even rouwen. Maar hoe lang moet de pauze tussen twee schrijfprojecten eigenlijk duren?
Na het schrijven van een roman mag je even rouwen. Maar hoe lang moet de pauze tussen twee schrijfprojecten eigenlijk duren?
Na zes boeken in het Iers en één in het Engels heb ik eindelijk een roman in mijn moedertaal geschreven: ‘Een man om voor te knielen’.
Espírito Santo, een van de kleinere Braziliaanse deelstaten, zou je zomaar over het hoofd kunnen zien. Weggedrukt aan de oostkust tussen (van noord naar zuid) Bahia, Minas Gerais en Rio de Janeiro – stuk voor stuk deelstaten met een heel duidelijke regionale identiteit – is het cultureel gezien een overgangsgebied: een beetje vlees nog vis. […]
‘Níl i ndisciplín agus gnáthaimh oibre ach córas rialacha a chuireann tú féin i bhfeidhm ort féin chun a chinntiú go mbeidh tú ann nuair a bhíonn tú ag scríobh.’ An chomhairle sin agus tuilleadh san fhíseán gairid seo a d’iarr Cló Iar-Chonnacht orm a thaifeadadh:
Wat moet je als vertaler met een boek dat (expres) niet in de standaardtaal geschreven is? Voor dat probleem stelde Máirtín Ó Cadhains Onder de zoden mij. Ní mé an ar Áit an Phuint nó na Cúig Déag atá mé curtha? D’imigh an diabhal orthu dhá mba in Áit na Leathghine a chaithfidís mé, th’éis ar […]
In de zomer van 1995 leerde ik Iers aan een naar Máirtín Ó Cadhain vernoemde academie. Tweeëntwintig jaar later vertaalde ik zijn belangrijkste werk in het Nederlands. Onder de zoden ligt nu in de winkel. Máirtín Ó Cadhain (spreek uit: ‘Moortsjien O Kain’) was niet zomaar een schrijver. In de Nederlandse literatuur hebben we het […]
Meer dan een halve eeuw geleden verruilde Hans Leusen (77) Limburg voor Brazilië, waar hij honderdduizenden bomen kapte – en nu weer terugplant. Ik schreef zijn biografie.